La
religión es un puto cáncer. Para mí. El peor. Para mí. La culpable o la razón
de todo lo que somos. Es una conclusión pobre, hecha desde una posición pobre,
y con argumentos pobres. Pero es la mía. Es la que me he creado y la que me
quiero creer. No me ha hecho falta estudiar mucho, ni leer, ni viajar, ni
observar, ni cuestionar para llegar a decir sin ningún tipo de miedo que la religión
es un puto cáncer. O sí. No sé, nunca sé. Y tampoco sé si la religión es un
puto cáncer, simplemente a mí me lo
parece. Así para hablar por hablar o para escribir por escribir, como hacemos
todos cuando hablamos sobre cualquier cosa, persona, suceso, idea…hoy me ha
dado por la puta religión, ya que estamos en la semana más santa del año.
Repito, todo lo que opino es tan pobre y tan personal y tan vago, con tan poco
conocimiento que soy consciente que puede que diga barbaridades para algunos,
chorradas para otros y grandes verdades para mí. O no. Puta religión no, putas
religiones que nos han hecho ser putos cobardes, vagos, intolerantes, racistas
y mentirosos en nombre de algo que no vemos. Con el consentimiento de algo que
nos hemos inventado. Putas religiones que nos han permitido convertirnos en
monstruos gracias a algo que nos hemos inventado. Y todo por cobardes: miedo a
la muerte. Nos prometen otra vida después de ésta y nos volvemos locos. Y nos
creemos todo. Y nos agrupamos todos en nombre
de. Y hacemos gilipolleces en nombre
de. Como matar a quien piensa diferente, como inventar la monogamia, y el
formar familias, como ir en contra de quien aborta y de quien quiere a personas
y no a genitales, como construir la idea de que quien tiene vagina es menos y
ahí estamos aún, todo papas. Como tantas idioteces que ya son menos quien las
veneran pero pocos los que se dan cuenta que aunque no vayamos a la iglesia
cada semana, nuestra cultura y nuestra forma de vivir es religión. Aquí la católica y en el resto del mundo, la
que les toque. Mi ignorancia me hace no poder escribir ni hablar mucho más, solo
cosas banales que todos pensamos, que todos vemos, que todos hemos dicho alguna
vez, pero que aún hayan procesiones, misas y la madre que me parió…me duele entenderlo.
Porque lo entiendo. La cultura no se puede matar así porqué sí…pero deberíamos.
Así, poco a poco y que la única fe que tengamos sea la que nos ofrece el de al
lado. Que da igual si la muerte es el principio o el fin, si la vida no lo sabe
es porque no es importante. Vive para vivir aquí y no allí. Nos hace falta una
tabula rasa para no recordar que un día alguien decidió que la mejor manera de
movilizar a un grupo grande de personas seria utilizando el miedo…y hasta hoy. En
su día fue una promesa y hoy…hoy ya no nos planteamos para o por qué hacemos las
cosas. Que chungo es empezar a vivir sin ideas, sin verdades, sin razones, sin
cultura…es más fácil pensar que hay un Dios que lo sabe todo, que nos marca el
camino, que nos diga que hay “bien” y hay “mal”, que nos explique que hay que
hacer para ser “buena persona”…y así tenemos excusa para ir por ahí con ideas,
verdades, razones y culturas. La religión como he dicho antes, no solo está en
la iglesia, es todo lo que respiramos y creemos y por eso es tan
jodida, porqué no sabemos una mierda y esa mierda aunque parece que desaparece,
no desaparece: se desplaza. Ya no nos ofrecen la salvación divina, pero estamos
inundados de necesidades innecesarias, y eso no nos las hemos creado solitos.
Cuidado. Nos tienen donde quieren que estemos: atontaos. Yo la primens. Pero bueno…es
lo que hay. No sé si me he explicado muy bien, pero por lo menos me he
intentado ordenar. Soy consciente de que las religiones no solo han aportado y
aportan cosas malas en la sociedad, soy consciente de que hay muchas, muchísimas
cosas positivas…pero es que cuando pienso en lo malo (para mí, repito, todo
para mí), y en como vivimos…mi parte más racional, no puede perdonar. Tampoco pienso
que todo el mundo que trabaja, cree, y/o vive entorno a esto sea mala persona,
ni mucho menos. Yo no creo en las malas personas he dicho muchas veces.
Simplemente yo he llegado a esto y ellos habrán llegado a lo otro. Y ambos
pensamientos son igual de validos. A saber que habrán vivido ellos, y a saber
que habré vivido yo…no? Cada loco con su tema, que al fin y al cabo para 80
años que vivimos, con cuántas gilipolleces nos podemos entretener no? Gracias a
Dios.
En Praga, amb un bon home. |
Uy la religió!!!! "Con la iglesia hemos topado!!"
ResponderEliminarPotser en realitat és que s'abusa una mica amb les idees religioses, com que es qüestió de fe...
La meva religió és que no hi ha religió bona, però tot el que ajudi a les persones a ser bones persones (per res religioses) es positiu, sigui religió, esport o qualsevol afinitat... si ajuda a empatitzar a fer que la vida sigui més benestant, doncs mira... vale....
Suposo que una part de la religió també haurà ajudat amb algú, i també ha fet molt i molt mal, no ho oblido, però com a idea, si no s'abusa i no es vol imposar a sang i fetge, es tant bona (o dolenta) com qualsevol altra, no la veig demoníaca com a tal, tot i que si que en nombres absoluts a creat molts mal rotllos, això es veritat...
Pos eso, a acabar la setmana més santa de l'any...