Ayer por primera vez, me paré. Teníamos un
objetivo y me paré. Y no me dolió por mí. A mí no me duele el fracaso. Yo
siempre me había creído conformista. Lo era y mucho, lo notaba. No solo porque
me lo decía el 90% de los adultos que tenían la suficiente confianza para
juzgarme de tal manera, lo notaba sencillamente porque me conformaba. No sentía
rabia, ni decepción, ni remordimiento en situaciones que seguramente otra
persona sí. Me afectaba poco los fracasos en el cole, no me preocupaba no tener
novio y nada especialmente me quitaba el sueño. O quizás sí. ¿Era una actitud
natural o era una defensa? ¿Acaso hay diferencia? Ahora que lo pienso, supongo
que no. Y ayer me paré. Y lloré. Pero no por mí. Si estuviera sola en el mundo
únicamente hubiera pensado Madre mía
Maria, cada día estás peor. Pero no estoy sola. Soy consciente que soy una
pieza en alguna de las ilusiones de otras personas. Y con eso, con eso no
puedo. Me rompí poco a poco por dentro. Porque algo había cambiado. Porque a mí
no me afecta el fracaso propio. Pero me afecta hacer fracasar. Romper
ilusiones. Rendirme si eso afecta a otros. Si yo me rindo. Yo me rindo. Pero
quien me conoce sabe que casi nunca me rindo. Yo me quejo. Mucho. Me quejo
porque eso está permitido si al final hay una sonrisa. Pero cuando no te quejas
pero tampoco hay sonrisa, ya no me sirve. Y eso ha cambiado.
Sé que no importa, que és lo de menys. Que lo
important és estar junts, compartir, parlar. Però millor ser realistes.
Realistes amb les poques coses que podem ser-ho. I jo seré moltes coses. Pero
realista quan ho de ser, ho sóc. I ho sento. I perdó. Que jo m’he queixat i em
queixo i em seguiré queixant. Però normalment compleixo i acabo i m’esforço, i
la majoria de vegades no per mi. Que per mi encara estaria entrenant per baixar
el temps en canviar-me de sofà en una mitja de 2 hores per sofà. Però jo sóc
feliç queixant-me i acabant. Ojalà la força em torni a les cames i sobretot al
cap.
Tornaré a ser una frikirunner segur, no us
preocupeu. I em tornaré a queixar. I tornaré a somriure. Sempre si és amb
vosaltres.
I un altre estrella avui brillarà més...I un altre cop sentirem que lo important és tenir-nos. Sara, recolza't amb qui més estimis. Jo t'estimo. Una abraçada d'aquelles que ningú vol i que tu ara necessites...
Aquí estem tata, per mi tampoc es tracta d'un fracas, el cos i la ment tenen vida pròpia i no podem forçar anar a contracorrent, em de saber escoltar-nos (amb paraules i silencis), saber parar, i aquí estem, amb nous projectes, noves propostes, noves coses per compartir, ara millor, més tranquils, més sencers, més confiats i sobretot més propers entre nosaltres, que això és el que ens importa (el que m'importa), per mi el que val la pena.
ResponderEliminarParar para continuar, ben provat i encistellat!!!!
Kissasos carinyota.