Ella me decía que no podía ser que no
creyera en nada, que la vida si es así es por algo, que la vida son momentos,
que se puede disfrutar, que la actitud que yo tenia no era muy normal. Y yo,
que estaba inmersa en semanas duras, le contesté algo así: Si tienes razón Katy, pero no puedo evitar no creer, ya me gustaría no
pensar lo que pienso, es una putada. Pero me sorprende que no haya más gente
que lo comparta tanto como yo. Si en el fondo muchas personas acaban amargadas
siguiendo las costumbres marcadas: encontrar un buen trabajo, casarse, hijos y
vacaciones en agosto. Ella me contestó: yo
no estoy amargada. Y yo que tengo tendencia a no saber callar cuando
debería: Katy, tú a veces también, todos
estamos tristes un día u otro por aquí. Yo no barajaba la opción de que de
esta situación podía salir: estas
amargada. Pero las opciones existen. Yo no estoy en la cabeza de las otras
personas para decirles que yo vomito palabras desagradables pero que en mi
corazón no hay más que admiración por casi todo el mundo. He de aprender. Yo
admiro a cualquier persona que vive, lucha y sonríe. Y Katy, tu vives, luchas,
y no solo sonríes, sino que (me) haces sonreír. Me escuchas, a veces no me
entiendes, pero no me importa: seguimos hablando de pedos, de sexo y de sueños.
Obrigada por ser meu companheira (o algo así dice el google traductor).
A cuántas personas habré hecho daño estos meses…y
cuántas veces. Només puc demanar perdó. A vegades la vida et fa creure que per
uns moments tens dret a tot, ja em perdonaran,
pensava. Ja ho entendran. I jo
mentrestant destruint (conscient, però sobretot, i de veritat: inconscientment). La vida sap massa i et dóna bufetades quan
pensa que ja està bé. I ja està bé. A partir d’avui em proposo començar a
entrenar-me per tornar a ser aquella Maria optimista, incrèdula, però
optimista. (Crec que) mai deixaré de defensar el que penso, però no vol dir que
no tingui ganes de defensar-ho amb un somriure. Jo diré que la vida és una
merda, però una merda que val la pena viure. Què importa que ningú m’entengui
si segueixen jugant amb mi. Estic segura que ho aconseguiré perquè tinc bons
entrenadors que em faran gaudir de bons entrenaments.
Te quero!!
Maria, si no defensem el que pensem ens cremem per dins, la bilis s'acumula i acabes petant i esquitxant de merda tot el teu voltant, penso que mai cal negar el que pensem.
ResponderEliminarM'encanta el teu propòsit, "defensar-ho amb un somriure", això té un nom "assertivitat" i el teu somriure interpreto que és "encara que pensis diferent jo estic igualment bé al teu costat". Una de les claus de l'assertivitat és pensar primer en les persones, intentar generar harmonia sense pretesa saviesa, ocupar-te en que els altres estiguin el millor possible, "somriure" vaja.
Ara mateix estic una mica avergonyit, em sento desacreditat, tu ja m'entens, però sempre procuro fer-te cas i dir el que penso, si puc, amb el teu somriure.
Kissassos també per Katy