I dies que pam

A dos dies de tornar a la realitat, ahir ja vaig fer el bajón. Vaig sortir de casa de 9 a 10 per treure al Jakie. Vaig dormir fins les 12.40. No fer res. I dormir fins les 17. Seguir sense fer res. A les 18 vam fer un amago de sortir però va sortir malament. I no fer res. Quina putada tornar a sentir buidor. Però així es la live. Dies que pf, dies que buf i dies que pam.
El que més greu em sap és que tornar no implica no estar. Implica estar a mitges. Implica esforçar-se per treure llum als dies, a les setmanes, als mesos...Implica fer teatre per no fer mal. Implica dimecres i dijous. Implica fer veure, imaginar, somiar...esperar.

Intentaré tornar de la millor manera possible. Recordaré aquestes dos setmanes de passejos i migdiades. De retrobar-nos. Sí. De reencontrarnos tú y yo. De volver a ser un poco lo que éramos. De volver a darnos placer sin sentirnos raros. De volver a enfadarnos por chorradas que dejaron de importarnos hace unos meses y que por fin, aunque siguen siendo chorradas, les damos importancia. Porque la vida es eso: chorra. De volver a reírnos de nosotros. De volver...por eso me da miedo volver  a lo otro. Porque este reencuentro ha sido demasiado bonito. Con nuestros más y sobretodo nuestros menos. Pero es que esos menos es lo que somos y lo que siempre hemos sido. Menos suponer y más hablar. Que yo siempre seré menos de lo normal pero más de lo que tú quieras.  Y sé que a partir del viernes te lo voy a poner difícil, así que…perdón. Perdón y Gracias. Waxuxurumi por este Mayo que ojalá no acabara.

Comentarios

  1. Tataaaaaaaa, que les vancances son güais perquè s'acaben!!!!! (i jo vaig i "me lo creo") ;-)

    ResponderEliminar

Publicar un comentario