CARTA A MIS COMPIS DE CINESA (Barnasud)


Esta carta solo es por si acaso. Por si me envían por ahí o simplemente porqué ha ido mejor de lo que esperábamos y no me toca volver. Y si vuelvo, pues nunca está de más que os diga lo importante que han sido (de momento) estos cinco años aquí:

Cinco años pueden parecer poco, pero si son de los veinte a los veinticinco no son pocos, ni pasajeros. Han sido muchos, muchos, muchos fines de semana juntos, días de verano, navidades…Hoy es el último domingo. Sí, malditos domingos que siempre se me han hecho eternos. Cerrar el domingo, qué trauma…en el fondo sé que lo echaré de menos. Como todo y como a todos. Estos últimos meses, o incluso años, han sido durillos, soy consciente que no soy la misma jovencilla que entro el primer Julio, torpe como yo sola pero con ganas de ser una digna palomitera. Y gracias a todos lo conseguí. Mis primeros compis: Lauri, la jefilla, a pesar de algún pique tonto, de ver la vida de forma diferente en muchos aspectos, de no cenar casi ningún sábado juntas…te quiero muchísimo, creo que juntas hemos pasado muchos años aguantando y riendo en nuestro bar, hemos tenido muchas conversas y para mí el cine eres tú. Katy, mi segunda mami, ya te lo dije todo un día. Sé que me quieres de verdad y yo a ti, no me olvido de casi ningún domingo porqué siempre serán especiales y estate segura que a partir de ahora cada domingo a partir de las 21:00, pensaré en ti. David, mi compi más bonachón, gracias por ser el perfecto ejemplo de compañero y por consecuencia de amigo. Siempre escuchas y siempre dices lo que tienes que decir. De verdad, te quiero y te perdono por ser el culpable de no ser taquillera durante unos meses, cabrón! Xoxe, Ay mi Xoxi, quién me iba a decir que en el cine trabajaría con alguien tan parecido a mí. Nos hemos contando de todo y más. Me has entendido siempre y me has ayudado. Ojalá seamos palomiteras marimachorras para siempre, te quiero mucho. Cris, la palomitera con la sonrisa permanente, de ti me llevo muchas cosas aprendidas sin querer. Siempre tienes buenas palabras y siempre con ganas de ofrecer tu mano, tu hombro o lo que sea. Tu calma nos hace mejor. Neus, coincidimos poquito pero inevitablemente te tengo un gran aprecio. Eres muy buena persona y tus historias ya llevan años siendo también nuestras y nos alegramos de la mami en que te has convertido, quizás la que más ha crecido en estos años, felicidades! Alba, has hecho que estos últimos dos años ir a trabajar fuera mucho más familiar para mí. Me quedo con los martes cambiando el mundo, y a mí. Gracias, gracias y gracias, te quiero, you know. Yaiza, quien nos iba a decir eh…Como tú dices, los lunes son de aprender y yo contigo he aprendido y estoy segura que seguiré aprendiendo. Te quiero mucho y ya son muchos años…a saber donde nos encontramos la próxima vez! Maria, Tata, hemos coincidido muy poco, pero lo poco ha sido siempre un placer! Iván, a pesar de que hemos tenido nuestras cosillas, también nos hemos reído mucho juntos. Sigue como hasta ahora y lo conseguirás, y yo me alegraré!! Emma, si algún día vuelves…a tu també et dono les gràcies pq hem passat estius llaaaargs..i nadals i de tot, i ets una crak. T’estimo molt! 
A todos los que han pasado...Sobretodo mi Fran que ya no me quiere nada pero yo pienso mucho en él..si por casualidad me lees, fuiste el compiprofe perfecto, todo lo aprendí de ti!! jaja y que te echo un huevo de menos...y a mi Rubén, otro trozo de pan que hizo que todos los dias trabajdos contigo fueran buenos dias, eres un tio especial, el cine también te echa de menos. 

No puedo olvidarme de mis queridos jefes: Jordi, sé que en fondo me echarás de menos, no encontrarás a nadie que tenga tanto criterio futbolístico como yo en este cine! Jajaja yo lo admito y sí que echaré de menos nuestras charlas de cine, de fútbol, de vida, de lo que sea ahí en nuestro querido corte. Lourdes, de verdad y te lo digo de corazón, cuando te conocí pensé que no podías ser tan buena, que algún día veríamos tu lado “cabroncete”. Pero no, hay veces que la vida te demuestra que hay gente buena en cualquier situación. Sigue tan coherente como siempre, de verdad que te apreciamos y te queremos, y yo aunque no coincidamos mucho, te quiero un montón, y te juro que siempre, siempre, te recordaré. Eres un ejemplo de todo. Óscar, aix Óscar…quants anys i mesos i dies junts. Hem passat per moltes etapes, però en totes he sentit que m’apreciaves i amb això em quedo. Has sigut el meu primer jefe i sempre seràs especial. Només dir-te que admiro la teva dedicació i les teves ganes, segueix transmeten el que sents per la feina. Escolta als teus treballadors que també t’estimen i volen la versió del Óscar més anima’t. Jo em quedo amb aquesta. 

Y nada más! Espero no dejarme a nadie…solo quería dedicaros unas pequeñas palabras a las personas que durante este tiempo me habéis aguantado, me habéis enseñado, me habéis cuidado…y me habéis hecho un poco como soy: una palomitera pase lo que pase. Os quiero!!

Comentarios

  1. Quina sort que tens i tenen els teus companys i companyes!!!!

    Les coses mai son perquè si

    ResponderEliminar

Publicar un comentario