18:32
y Domingo.
Ayer tenía partido
importante a las 17:45 en Viladecans. Qué guay. Como cuando tenía 15. Esperando
a que llegara el finde y la hora del match. Y como cuando tenía 15, avisé a los
coleguis para que perdieran una tarde de sábado para venir a verme, y como
cuando tenía 15: vinieron. Lo han
hecho toda la vida, porque toda la vida han sido los mejores. Aún recuerdo las
excursiones en bus para volver todos juntos de Cornellà. Molábamos…y molamos.
Podría decir que cuando dejé el cine hace casi 5 meses sólo quería que pasara
lo que pasó ayer. Jugar, ver a
alguien en la grada que me aplaude aunque no toque el aro cuando tiro un tiro
libre, salir de la ducha y ahora ya
todos con coche, ir a reírnos de ese tiro libre mientras nos comemos unos morros, que ya no tenemos
15 y se nota. Y de postre un McFlurry, que siempre hemos sido muy de McDonals.
Acabar en el Planet Bowling y descubrir que la Núria nos esconde aficiones
desde hace 5 o 6 años y que debo tener cuidado con el Pol, no sólo me ve fea y
tonta, ha descubierto que soy la peor jugadora de la historia en bolos y no lo
puede aguantar...lo superará. Nos reímos con caras nuevas y recuperamos
aficiones viejas, nos hacemos mayores y cascarrabias. Teneros de vez en cuando
(otra vez) per las gradas y los sábados para ver como gana el Madrid, es más
que suficiente para seguir y seguir y seguir. Que la vida es esto: Seguir. Hace
un año no sabía que existían los domingos a las 19:00. Solo existían palomitas y la hora de limpiar la olla. Hoy
hemos arreglado el mundo (al menos el nuestro) en 11 km con rutinas que valen
la pena, hemos soñado con casas que nunca tendremos y hemos comido en el rincón
del mundo en el que estamos a salvo. 19:05, y ya en pijama, escuchando música y
pensando que tengo que corregir..¿CORREGIR?..¿¿YO?? y sonrío.
La vida…com en dos dies et pot portar 10 anys enrere; a les rutines més maques
del present més present...i a un futur que mai hagué imaginat tan
aviat. La vida son dos dies. DOS DIES. S’hauran d’aprofitar. A vegades me’n
oblido...però hi ha massa gent al voltant que m’ho recorda, i sobretot, que
m’acompanya. Menys mal de tots. Menys mal, mai havia pensat en
l’expressió..però que acertada: menys mal i endavant.
Siguiendo que es es gerundio... Y corrigiendo... ;-)
ResponderEliminar"BEN PROVAT!!!!!!"
Kissassos