Puente

Quería hacer un blog después del puente, un puente que hace menos de un año hubiera sido un cuarto del total de mis vacaciones anuales. Qué cosas. Un puente dónde la primera opción era irme a una capital europea para desconectar un par de días. Típico. Lo que hace la típica clase media. Es lo que nos han enseñando. Es lo que está bien y es lo que nos gusta. Un par de días en Paris, en Berlín, en Londres…Hace años que decidí que ya había visto en muchos par de días mucha Europa. Muchos sándwiches, muchos chocolates y muchos tes. Doy gracias a quien sea por crecer en una familia de clase media que le gusta viajar en los pares de días. Ya está hecho. Pero hacerlo con gente que nunca hubieras pensado que lo harías, hace que me vuelva a motivar. Pero como siempre, algo pasa. 

A mi espíritu aventurero le entró un arrebato de querer irse sí o sí, pero ya no de turista, sino a ver otras realidades. Es mi única motivación cuando pienso en salir de casa. Otras realidades (Sí, sé que no hace falta viajar, que si paseo simplemente por mi querida Zona Franca os aseguro que ya veo "otras realidades", pero siempre queda mejor decir que has estado en "...."). Intenté que alguien me ayudara para irme a Grecia y ver a los refugiados, pero con una semana de antelación…todo fue no. Y ya está, lo acepté: mi primer puente como profesora en casa y a descansar, si así lo quiere el destino, será porque tendrá que ser así. No pensaba yo que sería tan intenso. No conocí otras realidades, pero creamos otras propias. A falta de capitales europeas, sumamos vistas, aperitivos, tes, cafés y paseos por la mejor: la nuestra. Ver als avis tres días en menos de una semana creo que hacía una década que no pasaba. Se nota que el tiempo pasa. Me quedo con la sinceridad de 80 y pico años de experiencia, la sonrisa por ver que estamos y la culpa de no haberlas aprovechado más. Llegó el domingo con un final digno de un puente de seis días. Agridulce. Pero así somos las personas: momentos, decisiones y perdones.


Un puente sin moverme por fuera pero corriendo una maratón por dentro…Miedo me dan las vacaciones…pero tanto mis queridos adolescentes como yo, necesitamos darnos tiempo, pa’ qué engañarnos (los inicios siempre son duros…espero).  

Comentarios

  1. Per fer el viatge de la teva vida no cal anar lluny:

    http://www.lavanguardia.com/lacontra/20161214/412602853065/para-el-viaje-de-tu-vida-no-necesitas-moverte-del-sitio.html

    Les coses mai son com ens pensem des de fora, des de dins la mirada canvia, per bé i per millor!!!

    Kissassos

    ResponderEliminar
  2. Doncs vaig tenir mooolta sort!!!! Perque venir del meu nou país a a meva terra per veure la fàmili el temps d'un dinar és LO MEJOR. Gràcies al destino!!!!

    ResponderEliminar

Publicar un comentario