Que jodido es echar de menos algo que nunca ha
existido. Cuánta gente antes habrá escrito esta frase y en cuántos idiomas se
habrá cantado...Algo que nunca ha existido, no que ya
no existe. Cuantos besos habremos echado de menos, abrazos, sonrisas y meriendas.
Lo habremos soñado tantas veces que ya sabes, a veces los sueños se confunden
con la realidad no? O eso dicen. Lo jodido de echar así de menos es que no
puedes calmar ese anhelo con la parte negativa del recuerdo…porque no existe.
Idealizamos. Que peligro es idealizar. Y que peligro es ser inconsciente.
Durante toda mi vida me he dormido echando así de menos, otros lo dirán
simplemente soñar. De pequeña echaba de menos ese juguete que los reyes se
habían olvidado sin querer de traer, y echaba de menos lo bien que me lo
pasaría con él si lo tuviera; poco después echaba de menos que me tocara la
mano sin que nadie nos viera; he echado mucho de menos mis primeros besos que
tardaron tanto en llegar y me dormía tranquila pensando en ellos; y en todos (o
todas, quien sabe) los que me lo podrían haber dado; y ahora esos de menos son
un poco más tristes, los de antes tenían ese punto de ilusión, de quizás…de aquí unos años, en otra ciudad,
en otro momento…ahora ya no solo echo de menos por mí. Echo de menos situaciones
que ni me tocan. Es jodido poder imaginar. Dice el tal Yurval Noah Harari que
esa capacidad nos distinguió rápido de los otros habitantes, y que al final nos
hemos convertido en monstruos (eso lo digo yo). Pero no se puede hacer nada. Imaginamos, suponemos, idealizamos, soñamos…echamos
de menos porque recordamos. Y yo no puedo parar de echar de menos tu media
sonrisa un poco más madura, explicándome que ya echas de menos que alguna chica
(o chico) te de ese primer beso, que todos tus amigos ya echan de menos otras
cosas; echo de menos contestarte que tranquilo, que yo también eché de menos
muchas cosas que otros ya recordaban. Echo de menos decirte que si echas mucho
de menos a una persona, díselo, porque quién sabe, quizás estáis los dos
echándoos de menos cada noche para poder soñaros. Que jodido es echar de menos
algo que nunca ha existido. Siempre lo ha sido y ahora…siempre lo será. Com
diuen Els Manel: “Que la vida que ens hem
perdut simplement no existeix”. Tenen raó. Així que millor dormir pensant en
tot allò que hem viscut amb somriures, que també fan mal, però no tant...no
tant.
Trobar a faltar es habitual, idealitzar es habitual, somiar es habitual, aixecar el cap i mirar endavant també hauria de ser habitual, però potser no es tan fàcil com sembla...
ResponderEliminar"A vegades ens hem sortim..."
T'estimo, us estimo.
#A vegades ens en sortim#... peu de foto que avui m'ha trencat el cor en mil peces... potser vosaltres si... i el peu "els Franco" amb un nou personatge... i tots rient dista tantissim de la meva realitat que penso que potser us estimava masa a tots. I que si, m'en sortire potser, pero potser no tan rapid. Enhorabona als que sou capaços. Perquèporquewhy els meus pensaments de cada dia. Petons i records a tots.
Eliminar