Me gusta la gente que no
espera, y hemos crecido esperando. Dinero, qué triste; estabilidad, qué
absurdo. Eso no lo buscas si no hay motivo para buscar. Crecemos esperando para…cuando deberíamos crecer haciendo. Nunca es tarde y nunca es
pronto, nunca es el tiempo ni el dinero: eres tú. Me gusta la gente que no
espera y si eso…ya se verá. Mis expectativas
siempre han sido bajas; no esperaba que nadie me quisiese y de repente alguien
me quiso. No espero que ningún sueño se cumpla porqué no tengo y no espero nada
de nadie porqué nadie me debe nada. Espero no estar esperando ninguna situación
idílica porque no será mejor que la de ahora mismo. Y espero que tú tampoco. Somos
una generación que espera porque así nos lo han enseñado, esperamos porque no
nos vale cualquier cosa. No podemos ser cualquier cosa, mucho menos vivir en
cualquier co(a)sa, vestir, decir…Se espera que seamos, cuando siempre somos. La
psicóloga me dice que vivo difuminada, sin encontrar mi sitio, ¿esperando?, y
yo le digo que no vivo buscando sitios. Y creo que no los busco porqué rápido
aprendí que no hay sitio más seguro que uno mismo. Uno mismo que no es más que
lo que otros hacen de él: som el que
estimem. I jo no espero res…més.
Intueixo que el que anomenes "espera" jo ho dic "expectativa".
ResponderEliminarEl fet de ser pacient, esperar el moment per fer o dir alguna cosa sí que es un art (per mi), no tenir presa, gaudir dels espais entre diferents situacions, també es gran.
No viure "esperant" per si demà no podem viure, sembla que es no viure dues vegades, i si que sembla una mica absurd, si, per això deu ser tant habitual entre nosaltres :-)
A mi les expectatives m'ajuden a tirar endavant, com més realistes i altruistes més m'ajuden, crec, però intento no ser gaire rígid, adapto les expectatives per intentar que no suposin un patiment ni per mi ni pels que estimo (com sempre dins uns marges).
No podem viure sense emocions, i penso que hi ha un vincle gran entre expectativa i emoció, com en tot si no abusem podem gaudir de la majoria de coses.
Reconec que la incertesa del futur em coarta la realitat del present, no se sortir d'aquest bucle, i això te molt que veure amb el que interpreto que ens vols dir. Com sempre tens una gran part de raó.